مان آهن، اڪثر بارگاھِ رسالت ۾ حاضر رهندا هئا، ديدار جا شربت به پيئندا ۽ علمِ دين به سکندا هئا، هڪ ڏينهن سندن بارگاھِ رسالت ۾ حاضر ٿيا، عرض ڪيائون: يا رسولَ الله صَلَّى اللّٰهُ عَلَيۡهِ واٰلِهٖ وَسَلَّمَ ! جڏهن اوهان جي نوراني چهري کي ڏسندو آهيان ته (غمَ وسري ويندا آهن) دل خوشي وچان جهومڻ لڳندي آهي ۽ اکيون ٿڌيون ٿي وينديون آهن.^[1] * هڪ ڀيري هڪ صحابي رَضِىَ اللهُ عَنْه حاضر ٿيو ۽ عرض ڪيائين: يا رسولَ الله صَلَّى اللّٰهُ عَلَيۡهِ واٰلِهٖ وَسَلَّمَ ! اوهان مونکي منهنجي اولاد کان به وڌيڪ پيارا آهيو، جڏهن مان گهر هوندو آهيان ته اوهان جي ياد تڙپائيندي آهي، پوءِ مون کان صبر ناهي ٿيندو ۽ مان ديدار جي لاءِ هليو ايندو آهيان.^[2] * هڪ ڀيري هڪ صحابي رَضِىَ اللهُ عَنْه سرڪارِ عالي وقار، مڪي مدني تاجدار صَلَّى اللّٰهُ عَلَيۡهِ واٰلِهٖ وَسَلَّمَ جي ديدار جي جلوي ۾ ايئن گُم ٿيو جو اک به نه ڇنڀيائين، گهوري ڪري ڏسندو ئي رهيو، پاڻ ڪريم صَلَّى اللّٰهُ عَلَيۡهِ واٰلِهٖ وَسَلَّمَ جن جڏهن انهن کي هن طرح ڏٺو ته فرمايائون: ڇا معاملو آهي؟ (ايئن ڇو ڏسي رهيو آهين؟) عرض ڪيائون: يارسولَ الله صَلَّى اللّٰهُ عَلَيۡهِ واٰلِهٖ وَسَلَّمَ ! منهنجا ماءُ پيءُ اوهان تي قربان ٿين، اوهان جي نوراني چهري جي زيارت مان لذّت حاصل ڪري رهيو آهيان.^[3]

اُن صحابہ کی خوش اطوار نگاہوں کو سلام                جن کا مسلک تھا طوافِ رُخِ زیبا کرنا

پيءُ ڀاءُ ۽ مڙسُ شهيد ٿي ويا

   اي عاشقانِ رسول! هي آهي حُسنِ مصطفٰي صَلَّى اللّٰهُ عَلَيۡهِ واٰلِهٖ وَسَلَّمَ جو نرالو شان، جيڪو ڏسندو آهي اهو ڏسندو ئي رهجي ويندو آهي. جنگِ احد ۾ هڪ انصاري صحابيه رَضِىَ اللهُ عَنْها جا پيءُ ڀاءُ ۽ مڙسُ شهيد ٿي ويا. انهن کي هيءَ خبر ملي ته ڪا پرواھ نه ڪيائون ۽ پڇيائين: هي ٻڌايو ته پيارا آقا، مديني وارا مصطفٰي صَلَّى اللّٰهُ عَلَيۡهِ واٰلِهٖ وَسَلَّمَ