حضرت سُليمان عَلَيۡهِ السَّلَام جي خدمت ۾ حاضر ٿيڻ جي لاءِ مُلڪِ سَبا مان هليون، حضرت سُليمان کي ان جي خبر ملي ته پنهنجي درٻارين کي فرمايائون:

یٰۤاَیُّہَا الْمَلَؤُا اَیُّکُمْ یَاْتِیْنِیْ بِعَرْشِہَا

ترجمو ڪنز العرفان: اي درٻاريو! توهان مان ڪير آهي جيڪو ان جو تخت مون وٽ کڻي اچي. (پارہ:19،النمل:38)

 حضرت آصف بن برخيا رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه جيڪي حضرت سُليمان عَلَيۡهِ السَّلَام جا وزير ها، هي اسم اعظم ڄاڻيندا هئا، انهن عرض ڪيو:

اَنَا اٰتِیْكَ بِهٖ قَبْلَ اَنْ یَّرْتَدَّ اِلَیْكَ طَرْفُكَؕ-  

ترجمو ڪنز العرفان: مان ان کي اوهان جي بارگاھ ۾ اوهان جي اک ڇنڀ کان اڳ ۾ کڻي ايندس(سيپارو:19، سورة نمل: 40)

جيئن ته حضرت سليمان عَلَيۡهِ السَّلَام اکين کي بند ڪري کوليو ته تخت سامهون موجود هيو، سوين ميل پري مفاصلو.... ڪيئي ڪلو وزني تخت...... اک ڇنڀ ۾ ايڏو ڳرو تخت کڻي حضرت سليمان عَلَيۡهِ السَّلَام جي خدمت ۾ پيش  ڪرڻ، هيطَیُّ الْاَرْض (يعني زمين گهٽجڻ) جي مثال آهي.

زمیں ان کے لئے فورًا سمٹ جاتی تھی جب چلتے

مُقَرَّب تھے خُدا کے ذِی وجاہت تھے جلالُ الدِّین

نہیں اس میں کوئی شک تھا یہ حکمِ رَبّ سے ہی سب کچھ

جو قُدْرت تھی خُدا کی تو علامت تھے جلالُ الدِّین