Book Name:Pul Sirat K Ahwal

ماڻهو بجلي جيان تيزي سان ۽ ڪجھ ماڻهو درمياني رفتار سان ۽ ڪجھ گِھلجندي گذرندا، انهن جو اهڙي طرح گذرڻ انهن جي عملن جي ڪري هوندو جيئن ته

مفسرِ قرآن حضرت مفتي احمد يار خان رَحْمَةُ اللهِ عَلَيۡه مِراةُ المَناجِيح ۾ پلصراط تان گذرڻ وارن جي باري ۾ فرمائن ٿا ته انهن جي رفتارن ۾ اهو فرق انهن جي نيڪ عملن ۽ اخلاص جي ڪري هوندو، جهڙا عمل ۽ جهڙو اخلاص اهڙي ئي اتي انهن جي رفتار هوندي۔ اَشِعَّةُ اللَّمعَات ۾ آهي: پلصراط تي تيزي سان گذرڻ جو اصل سبب پياري آقا، مديني واري مصطفيٰ صَلَّى اللّٰهُ عَلَيۡهِ واٰلِهٖ وَسَلَّمَ جو اُمتين تي نگاھِ ڪرم فرمائڻ آهي يعني حضور اڪرم صَلَّى اللّٰهُ عَلَيۡهِ واٰلِهٖ وَسَلَّمَ سان جنهن جو جيترو قُرب گھڻو هوندو ان جي اوتري رفتار تيز هوندي۔ (مراۃ المناجیح، حوض و شفاعت کا بیان، ج7، ص 474 بتغیر قلیل)

منهنجا آقا اعليٰ حضرت امام احمد رضا خان رَحْمَةُ اللهِ عَلَيۡه الله پاڪ جي بارگاھ ۾ ان پلصراط جو تَصَوُّر رکي ۽ پياري آقا جي مَدَد ۽ شفاعت جي خيرات گھرندي هيئن عرض ڪن ٿا:

یا الٰہی جب چلُوں تاریک راہِ پُل صراط                                                                                                                                            آفتابِ ہاشِمی نورُالْھُدیٰ کا ساتھ ہو

یا الٰہی جب سر شمشیر پر چلنا پڑے                                                                                                                                                                 ربِّ سلِّم کہنے والے غمزُدا  کا ساتھ ہو

یاالٰہی! نامۂ اعمال جب کُھلنے لگیں                                                                                                                                                                 عیب پوشِ خلق ستارِخطا کا ساتھ ہو([1])

شعرن جي وضاحت: يعني ياالله! جڏهن اونداهي ۾ ٻُڏل پلصراط تان منهنجو گذر ٿئي ته پنهنجي پياري محبوب روشن چهري واري ۽ رشد وهدايت جي چراغ (صَلَّى اللّٰهُ عَلَيۡهِ واٰلِهٖ وَسَلَّمَ) جي روشني مون کي عطا ڪجانء. ياالله! جڏهن اسان کي تلوار جي ڌار کان تيز بلڪ ان کان به وڌيڪ سنهي ۽ خطرناڪ راھ يعني پلصراط تان گذرڻو پوي ته اسان کي پنهنجي ان محبوب جو ساٿ عطا ڪجانء جنهن اسان کي اها خوشخبري ٻڌائي تسلي ڏني آهي ته اي منهنجا اُمّتيو! قيامت جي ڏينهن


 

 



[1]   حدائقِ بخشش ص133