ڳالهيون ڪندو هو، ان جي مرڻ کان بعد مون ان کي خواب ۾ ڏٺو ته ڪاڻون آهي۔ مون پڇيو: هي ڇا مُعاملو آهي؟ جواب ڏنائين: مون صَحابَهء ڪرام (عَـلَيْهِمُ الرِّضْوَان) جي مبارَڪ شان ۾ عيب ڪڍيا، اللہ عَزَّوَجَلَّ مون کي عيب دار ڪري ڇڏيو۔ هي چئي ڪري ان پنهنجي ٽيڙي اَک تي ہٿ رکي ورتو۔

                                             (شرحُ الصُّدور،باب فی نبذ من اخبار …الخ، ص۲۸۰ ملخصاً)

       مٺا مٺا اسلامي ڀائرو!    بَيان  ڪيل واقعي مان جتي اسان کي صحابهء ڪرام عَـلَيْهِمُ الرِّضْوَان جي شان ۽ عظمت معلوم ٿي، اُتي هي به سکڻ لاءِ مليو ته جيڪڏهن زبان کي آزاد ڇڏيو وڃي ته ڪڏهن ڪڏهن هي عيب جوئي ۾ ان خطرناڪ حد تائين بي قابو ٿي ويندي آهي ته اللہ وارن جي شان ۾ به بَڪ بَڪ ڪرڻ لڳندي آهي، تنهنڪري اِن کي قابو ۾ رکڻ اِنتہائي ضروري آهي، نه ته  ڪٿي ائين نه ٿئي جو اها ئي  زبان اسان کي روزِ محشر ذليل ۽ رُسوا ڪري ڇڏي، جيئن ته هڪ بُزرگ رَحْمَةُ اللهِ تَعَالٰی عَلَيْه  فرمائن ٿا: زبان هڪ شڪاري جانور وانگر آهي، جيڪڏهن تون ان کي ٻَڌي ڪري نه رکندي ته هيءَ تنهنجي دُشمن بڻجي ويندي ۽ تو کي نُقصان پہچائيندي۔                                                 

                        (المستطرف ،الباب الثالث عشر …الخ ،الفصل الاول فی الصمت وصون اللسان ، ۱ / ۱۴۶) 

ياد رهي ته هڪ مُسَلمان تي حق آهي ته اهو نه ڪنهن کي گار ڏئي، نه بِلا اجازتِ شَرعي ڪنهن کي بُرو چئي، نه ڪنهن جي غيبت ڪري ۽ ٻُڌي، نه ڪنهن جا عيبَ ظاهر ڪري، نه ڪنهن جا راز کولي، نه ڪنهن کي تڪليف