ڳالهيون ڪري رهيا هئا ته حضرت لقمان حڪيم رَحْمَةُ الـلّٰـهِ عَـلَيْه کي پري کان ڪو شخص ايندو نظر آيو، پاڻ ڪجھ مطمئن ٿيا پر جلد ئي اهو نگاهن اڳيان غائب ٿي ويو، پوءِ کين  هڪ آواز ٻُڌڻ ۾ آيو: اَنتَ لُقمَان ڇا توهان لقمان آهيو؟ جواب ڏنائون: جي ها! مان لقمان آهيان۔ پڇيائين: حڪيم لقمان؟ چيائون: ماڻهو ته ايئن ئي سڏين ٿا۔ پڇڻ واري وري پڇيو: توهان جي پُٽ ڇا چيو آهي؟ حضرت لقمان حڪيم رَحْمَةُ الـلّٰـهِ عَـلَيْه پڇيو: توهان ڪير آهيو؟ سامهون ڇو نٿا اچو؟ آواز آيو: مان جبريل آهيان، مان صِرف نبين ۽ ملائڪن کي نظر ايندو آهيان۔ چيائون: جيڪڏهن اوهان جبريل آهيو، پوءِ  ته اوهان اسان جي حال کان واقِف هوندؤ؟ حضرت جبريل عَـلَيْـهِ الـسَّـلاَم فرمايو: الله پاڪ مون کي هڪ شهر تي عذاب نازِل ڪرڻ جي لاءِ موڪليو هو، جڏهن مان اتي پهتس ته مون کي معلوم ٿيو ته توهان ٻئي به ان شهر ڏانهن وڌي رهيا آهيو، ان ڪري مون الله پاڪ کان دُعا گھري: يا الله پاڪ! هنن ٻنهي کي هن شهر ۾داخل ٿيڻ کان روڪي ڇڏ، منهنجي دُعا قبول ٿي ۽ توهان جو پٽ تڪليف ۾ مبتلا ٿي ويو، جيڪڏهن ايئن نه ٿئي ها ۽ توهان شهر ۾ داخِل ٿي وڃو ها ته توهان به شهر وارن سان گڏ عذاب ۾ گرفتار ٿي وڃو ها۔^([1])

الله! الله! پياريون پياريون اسلامي ڀينرون! معلوم ٿيو؛ اسان سان جيڪو ڪجھ به ٿئي ٿو، بهتر ئي ٿئي ٿو، الله پاڪ اسان کي جنهن حال ۾ به رکي ٿو، اهو ئي حال اسان جي حق ۾ بهتر آهي۔ ان ڪري اسان کي گھرجي ته اسان الله پاڪ جي رِضا ۾ راضِي رهون، ڪڏهن به دِل ننڍي نه ڪريون، نه ئي زبان تي شڪوه