يعنې بنده چې کله معنې ته نظر وکړي او د زړۀ پۀ ګواهۍ سره اَعُوْذُ باللہ لولي نو هغۀ لکه چې د الله پاک پۀ بارګاه کښې خواست کوي: يا الله پاکه! زۀ ډير کمزورے بنده يم، تا زۀ د خاورو نه پيدا کړے يم، يا الله پاکه! ډير سرکشه دښمن پۀ ما پسې راپسې شوے دے، اے رَبِّ کريمه! پۀ ما کښې د مقابلې طاقت نشته۔ اے کريم مالِکه! دُنيا ما د ځان طرف ته راښکي، نفس مې پۀ خواهشاتو باندې راپاروي، شيطان مې د ايمان نه پۀ خلاصولو کښې لګيا دے، اے الله پاکه! زۀ نۀ شم چليدے، زۀ مقابله نۀ شم کولے، زۀ کمزورے يم۔ اے کريم مالِکه! ما پۀ خپله پناه کښې واخله، هُم تۀ يـې، ستا نه علاوه بل هيڅ د پناه ځائے نشته۔

تاسو اندازه ولګوئ چې دا څومره ښکلے سوچ دے، د اَعُوْذُ باللہ پۀ ذريعه بنده د خپلې کمزورۍ اِقرار هم کوي، د الله پاک پۀ قُدرتونو باندې يقين هم بيانوي او ورسره ورسره د شيطان نه ډير نفرت هم ظاهروي۔ دا درې څيزونه که پۀ حقيقت کښې راشي، يعنې (1): اِنسان ته خپله کمزوري معلومه شي (2): د اللہ پاک پۀ قُدرتونو باندې يقين پيدا شي (3): د شیطان مَردُود نه پۀ صحيح معنو کښې نفرت پيدا شي نو يقين وکړئ چې زمونږه ژوند ښۀ کيدے شي۔  

د فِرعَون د سبق نه ډَکه واقعه

فِرعَون هٰغه سرکشه کافِر دے کوم چې د خُدايۍ دعویٰ کړې وه۔ د مکـتبة الـمدينه د کتاب: حکایتيں و نصیحتیں، پۀ صفحه: 373 باندې دي: يو ځل داسې وشو چې د نيل درياب اوبه ډيرې کمې شوې، فصلونو ته اوبۀ نۀ ميلاؤيدې، قحط راغلو، خلق د لوږې او تندې نه بے حاله شول، اخر ټول پۀ شريکه د فرعون خوا له راغلل او اوئې وئيل چې اے فرعونه! زمونږه بال بچ، څاروي ټول هلاکيږي، که تۀ واقعي خُدائے يـې نو د نيل درياب جاري کړه۔ بيا خو فرعون ته معلومه وه چې زۀ خُدائے نۀ يم، د دې نه هم خبر وو چې زۀ درياب نۀ شم جاري کولے خو بيا هم څۀ خو کول وو، ګنې نو چې کومه ډرامه