Book Name:Hum Nay Karbala Say Kia Seekha
زمکو او آسمانونو اوژړل، د وينې باران اوشو
علامه ابنِ حجر مکي رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه ذِکر کوي: چې کله حضرت امام حُسين رَضِىَ اللهُ عَـنْهُ شهيد کړے شو نو لمَر تندر اونيولو، آسمان سُور شو، دريو ورځو پورې په دُنيا تياره خوره وه، تر دې پورې چې د ورځې ستوري په نظر راتلل، د ډيرو ورځو پورې د آسمان نه وينې څڅيدلې، چې کومه کپړا به په هغې رنګ شوه، د هغې سُور والے به د ريخې ريخې کيدو پورې نه تللو، په بَيْتُ الْمُقَدَّس کښې چې به په هغه ورځ کوم کانړے اوچتولے شو، د هغې نه به تازه وينه وتله، د دې حال ليدلو سره د خلقو ګُمان شو چې کيدے شي قيامت راغلے دے.[1] په زمکو او آسمانونو کښې د غم يو کيفيت وو، ټوله دُنيا په غم کښې وه، آسمان اوژړل، زمکې اوژړل، د پيريانو د غمژنو اشعارو لوستلو آوازونه واوريدے شو. اَللهُ اَکْبَر!
ہزاروں میں بہَتَّر(72) تَن تھے تسلیم و رضا والے حقیقت میں خُدا ان کا تھا اور یہ تھے خدا والے
کسی نے جب وطن پوچھا تو حضرت نے یہ فرمایا: مدینے والے کہلاتے تھے، اب ہیں کربلا والے
حسین ابنِ علی کی کیا مدد کر سکتا تھا کوئی یہ خود مشکل کُشا تھے اور تھے مشکل کشا والے
دوائے دَرْدِ عصیاں پنج تن کے در سے ملتی ہے زمانے میں یہی مشہور ہیں دارُالشفا والے