دا دُنيا دارُالاَسباب ده، الله پاك په خپل کامِل حِكمت د هر څيز اسباب پيدا كړي دي او د كارونو پوره کول ئې د دې اسبابو سره تړلي دي، که څوک په اور كښې لاس کيږدي نو لاس به ئې سوزي، د اوبو څښلو سره تنده ختميږي، طعام خوړلو سره لوږه ختميږي، هر څيز په دې دُنيا كښې په اسبابو روان دے، څوك چې دا اسباب پريږدي هغه تَـوَكُّل نه اختياروي بلكه د الله پاك د کامِل حِكمت انكار كوي. تَـوَكُّل بهروسے [يقين] ته وائي او بهروسه [يقين ساتل] د زړه يو كيفيت دے، په ظاهره اسباب اختيارول او په زړه كښې د اسبابو په ځائے په الله پاک باندې بهروسه [يقين] ساتل، دا اصل تَـوَكُّل دے. څوک چې اسباب پريږدي، هغه تَـوَكُّل نه كوي بلکه مَعَاذَ الله! د الله پاك د حكمتِ كامِله خلاف كوي.

     حضرت عيسٰى عَلَيْهِ  السَّلام څنګه تَـوَكُّل كوونكے وو؟ په ټول ژوند كښې ئې ځان له كور نه وو جوړ كړے، يوه پياله د څښلو به ورسره وه، يو وخت داسې هم راغے چې هغه ئې هم پريښوده او په چونګ به ئې اوبه څښلې، څنګه د كمال تَـوَكُّل وو؟ يو ځل شيطان د هغوئي عَلَيْهِ  السَّلام خوا ته راغے، او اوئې وئيل: اے عيسٰى عَلَيْهِ  السَّلام! تاسو په الله پاك تَـوَكُّل ساتئ؟ هغوئي اُوفرمائيل: آو بالکل ئې ساتم. شيطان اُووئيل: كه داسې وي نو تاسو مخامخ غر ته اوخىژئ او را ټوب كړئ، ګورو چې ستاسو ربّ تاسو بچ كوي که نه.  هغوئي اوفرمائيل: اے مردوده! زه په الله پاك باندې تَوَکُّل بهروسه [يقين ضرور] كووم خو د هغه امتحان نه اخلم. ^([1])

     الله! الله! معلومه شوه څوك چې احتياطي تدابير نه اختياروي او خپل ځان په هلاكت کښې اچوي،  دا تَـوَكُّل نه كوي بلكه مَعَاذَ الله! د الله پاك امتحان اخلي. د الله