Book Name:Faizan e Rabi Ul Akhir
اُمَّتـى اُمَّتـى ئې په ژبه جاري وو
مُحَدِّثِ اعظم پاكستان حضرت علامه مولانا سردار احمد قادري رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه به فرمائيلو چې حُضُورِ پاك صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَاٰلِهٖ وَسَلَّم خو به ټول عُمر مونږه په اُمَّتـى اُمَّتـى وئيلو يادولو ، په قبرِ انور كښې هم اُمَّتـى اُمَّتـى فرمائي او د حشر پورې به فرمائي تر دې چې د محشر په ورځ به هم اُمَّتـى اُمَّتـى فرمائي. حق خو دا دے چې که صرف يو ځل ئې هم اُمَّتـى فرمائيلے وے او مونږه ټول ژوند يا نبـي يا نبـي ، يا رَسُولَ الله ، يا حَبِيْبَ الله وئيلے نو بيا هم مونږه د هغوئي (صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَاٰلِهٖ وَسَلَّم) د يو ځل اُمَّتـى وئيلو حق نه شو ادا كولے.[1]
حُضُور صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَاٰلِهٖ وَسَلَّم چې څنګه دُنيا ته تشريف راوړلو نو سجده ئې اوكړه او هغه وخت ئې په مباركو شونډو باندې دا دُعا جاري وه : رَبِّ هَبْ لِیْ اُمّتیْ يعنې اے زما رَبـه! زما اُمَّت ما ته حواله کړې.[2]
پہلے سجدے پہ روزِ ازَل سے درود
یادگاریٔ اُمّت پہ لاکھوں سلام
صَـــلُّـــوْا عَـــلَـی الْــحَـــبِــيْــب! صَـلَّـی اللهُ عَلـٰی مُـحَـمَّد
دُنيا ته تشريف راوړل او د اُمَّت فكر
خوږو او محترمو اسلامي ورونړو! زمونږ د غريبانو مدد ګار آقا صَلَّى