(1): اِیمان ميلاؤيدل د فضل دليل دے

 الله پاک پۀ قرآنِ کريم کښې فرمائي:

فَمَنْ یُّرِدِ اللّٰهُ اَنْ یَّهْدِیَهٗ یَشْرَحْ صَدْرَهٗ لِلْاِسْلَامِۚ- (پارہ:8، سورۀ انعام:125)

ترجمهٴ کنزُ العِرفان: او چا ته چې الله هدايت ورکول وغواړي نو د هغۀ سينه د اِسلام د پاره فراخه کړي۔

سُبْحٰنَ اللہ! معلومه شوه چې ښۀ هغه څوک دے څوک چې پۀ اِسلام پوهه شو، د چا سينه چې د ايمان د پاره پرانستے شو۔ د چا چې د ايمان دولت نصيب نۀ دے، هغه که هر څومره مالداره وي، کروړ پتي نۀ بلکې ارب پتي کهرب پتي وي، د دُنيا د ټولو نه طاقتور بنده وي، د چا پۀ اشارو چې پۀ لکونو خلق ګرځي، که ايمان يـې نصيب نۀ دے نو دا ټول مال، دولت، طاقت، قوت پۀ هغۀ باندې فضل نۀ بلکې غضب دے، مهرباني نۀ قهر دے۔

او د چا چې د اِيمان دولت نصيب شي، که هغه پۀ شليدلو زړو جامو کښې، د کپړو پۀ معمولي شان جونګړه  کښې ولې نۀ وي، هغه ښۀ او کامياب بنده دے۔

د مريض پۀ خوا کښې ښه خبره کوئ!

پۀ مسلم شريف کښې حديث دے، رسولِ اکرم، نورِ مُجَسَّم صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَاٰلِهٖ وَسَلَّم فرمائي: اِذَا حَضَرْتُمُ الْمَرِیْضَ کله چې تاسو د (مسلمان) مريض خوا له لاړ شئ  فَقُوْلُوْا خَیْرًا نو هلته پۀ ژبه صرف ښه خبره راولۍ!

د دې څۀ وجه ده؟ فرمائي: فَاِنَّ الْمَلَائِكَةَ يُؤَمِّنُونَ عَلٰی مَا تَقُوْلُوْنَ بے شکه (د مريض سره پۀ کيناستو) چې تاسو د خُلې نه څۀ خبره اوباسۍ ، فرښتے پۀ هغې باندې آمين وائي۔ ^([1])

خوږو او محترمو اِسلامي وروڼو! دا شان د مسلمان شان دے۔ پۀ دې حديثِ پاک کښې هيڅ قيد نشته چې * که د وخت د غوث پۀ خوا کښې کښينې او که د وليانو د ولي پۀ خوا