Book Name:Nuqsan Uthane Walay Log
گناہ بے عدد اور جُرم بھی ہیں لاتعداد مُعاف کردے نہ سہ پاؤں گا سزا یارب
میں کر کے توبہ پلٹ کر گناہ کرتا ہوں حقیقی توبہ کا کر دے شَرَف عطا یارب([1])
صَلُّوا عَلَی الْحَبیب! صَلَّی اللّٰہُ عَلٰی مُحَمَّد
خوږو او محترمو اِسلامي وروڼو! دويم عيب کوم چې انسان د رحمت نه محرومه کوي او بالکل يـې بے کاره جوړوي، هغه د رشتو ماتول دي۔ نن سبا خلق پۀ وړه وړه خبره تعلقات پريږدي، فلانکي ما ته د ځوي د وادۀ اونۀ وئيل، ځکه د هغه سره زما غم ښادي ختمه شوه۔۔۔!! فلانکي کور ته وغوښتو او قدر مدار يـې راله اونکړو، ځکه د نن نه د هغۀ سره زمونږ هيڅ تعلق نشته، فلانکي رشته دار زما د دُکان پۀ ځائے پۀ خوا کښې د بل دُکان نه سودا واخسته، ځکه د هغۀ سره زما خبرې اترې بندې، بلکل پۀ وړو وړو خبرو غم ښادي ختمولےکشي (يعنې رشتې ماتولے)شي حالانکې د کومو خپلوانو سره چې د صِله رحمۍ حکم دے يعنې د خپلوانو سره د ښۀ سلوک کولو حکم دے، د هغوئي سره رشته ماتول، سخت د ګناه کار دے۔ پۀ حديثِ پاک کښې دي: څوک چي رشتې ماتوي، الله پاک هغه ماتوي۔ ([2])
حضرت يحيیٰ بن سُليم رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه فرمائي: يو کَس کوم چې د خُراسان (اوسني اِيران د يوې صوبې) اوسيدونکے وو او هغه پۀ مکه مکرمه کښې اوسيدو، خلقو به د هغۀ سره امانتونه کيښودول، يو کَس د هغۀ سره 10 زره اشرفۍ امانت کيښودې او د خپل څۀ