Book Name:Tere Deen Ki Sarfarazi
سُبْحٰنَ اللہ! خوږو او محترمو اِسلامي وروڼو! څومره ښکلي جذبات دي۔ د قيد پۀ حالت کښې هم د هغوئي سره د حلالو خوړلو فِکر دے چې دا د مکے مکرمې والا غير مسلمه دي، چرته دوئي پۀ ما باندې حرامه غوښه اونۀ خوري، ځکه هغوئي خواست اوکړو چې پۀ ما باندې حرامه غوښه مۀ خورئ۔
خوږو او محترمو اِسلامي وروڼو! هغه کافران وو۔ هلته حلاله غوښه چرته وه، ظاهره وه چې غیر مسلمو څنګه پۀ اِسلامي طريقه ځناور ذبح کولے شو۔ الله پاک حضرت خُبَيب رَضِىَ اللهُ عَـنْهُ ته حلال رزق څنګه ورسولو، واورئ! روايت دے: حارث د چا سره چې هغوئي قيد وو، د هغه لور وائي چې ما د خُبَيب نه بهتر قيدي چرته نۀ دے ليدلے، يوه ورځ ما پۀ دروازه کښې وکتل چې د هغوئي پۀ لاس کښې د انساني سر همره د انګورو غټ ګنګوچے وو۔ هغوئي انګور خوړل، حالانکې پۀ هٰغه ورځو کښې به پۀ مکه کښې انګور نۀ وو۔([1])
سُبْحٰنَ اللہ! خوږو او محترمو اِسلامي وروڼو! د دِين د خِدمت د پاره پۀ ځان وقف کوونکو، پۀ دې عظيمه قافله کښې پۀ سفر کوونکو باندې د الله پاک کرم ته وګورئ چې رَبِّ کريم هغوئي ته د غيبو نه رزق عطا کولو۔
دا خو د صحابۀ کرامو رَضِىَ اللهُ عَـنْهُم ډيره عظيمه قافله وه۔ اَلْحَمْدُ لِلّٰہ! د صحابۀ کرامو رَضِىَ اللهُ عَـنْهُم پۀ برکت چې نن هم کوم عاشقانِ رسول د مدني قافلو مسافر جوړيږي، د الله پاک پۀ فضل پۀ هغوئي باندې هم کرم کيږي۔ مدینۃ الْاَوْلیا، ملتان (پنجاب، پاکستان) يو اِسلامي ورور وو۔ هغه بے روزګاره وو۔ د نوکرۍ وغيره د پاره يـې پۀ ډيرو ځايونو کښې درخواستونه ورکړي وو خو د ناکامۍ نه علاوه يـې پۀ لاس هيڅ نۀ وو راغلي۔ يو ځل د هغه ملاقات د يو اِسلامي ورور سره وشو، اِسلامي ورور هغه ته پۀ قافله کښې د سفر کولو