Book Name:Tere Deen Ki Sarfarazi
هغوئي د زخمونو پۀ وجه زمکې له تشريف يوړلو، مخ مبارک يـې د قبلې طرف ته شو او رُوح يـې د تن نه جُدا شو۔ د مکے مکرمې والؤ بيا بيا د هغوئي مخ د قبلې نه اړولو خو د هغوئي مخ هم د قبلې طرف ته پاتې شو۔([1])
امیں ہیں یہ قرآن و دِینِ خُدا کے مَدارِ ہدیٰ اعتبار صحابہ
نمایاں ہیں اِسلام کے گلستاں میں ہر اِکْ گُل پہ رنگِ بہار صحابہ
یہ مُہریں ہیں فرمانِ ختمُ الرُّسُل کی ہے دِینِ خُدا شاہکارِ صحابہ
زما د ژوند مقصد ستا د دِين سر لوړي ده
خوږو او محترمو اِسلامي وروڼو! دا د يوې عظيمې قافلې د درد نه ډکه قيصه مونږه واوريدله، د دې نه يوه خبره دا معلومه شوه چې صحابۀ کرامو رَضِىَ اللهُ عَـنْهُم به هم د دِين د خدمت د پاره پۀ قافلو کښې سفر فرمائيلو۔ دا هم معلومه شوه چې صحابۀ کرام رَضِىَ اللهُ عَـنْهُم بعضې وخت پۀ دې قافلو کښې د ډيرو سختو سره هم مخ شول۔ نن چې مونږه د قافلو مسافر جوړيږو نو خلق راله ډير عزت راکوي، بعضې وخت خو د قافلې والؤ د پاره د خوراک انتظامونه هم کوي، خلق پۀ قافلې والؤ باندې ځان ته دُعاګانې کوي۔
خو قربان شم چې صحابه کرام رَضِىَ اللهُ عَـنْهُم به د دِين د لارې مسافر جوړيدل نو د هغوئي هر کلے به پۀ غشو او تورو کيدو، دا خوش قِسمته به د دِين د لارې مسافر جوړيدل او خپل ځانونه به يـې قربانول، د دې باوجود به يـې هم دا وئيل چې دا خو يو ځان دے، د دِين د پاره دومره نذرانه ډيره کمه ده۔ لکه چې د صحابۀ کرامو رَضِىَ اللهُ عَـنْهُم دا جذبات وو چې
میری زندگی کا مقصد تیرے دِیں کی سرفرازی میں اسی لیے مسلماں، میں اسی لیے نمازی
خوږو او محترمو اِسلامي وروڼو! اوس دې مونږ لږ غور اوکړو چې صحابۀ کرامو رَضِىَ اللهُ عَـنْهُم