شي۔ ځکه که کاميابي غواړۍ او مستقل کاميابي غواړۍ نو محنت وکړئ، ضرور يـې وکړئ خو داسې يـې وکړئ کوم چې د رَبّ پۀ لار کښې وي * پۀ هٰغه محنت کښې نيت ښۀ وي * پۀ زړۀ کښې اِخلاص وي * د الله پاک رضا ترينه مقصد وي * پۀ زړۀ کښې د اخرت فکر وي * جنَّت ته د تللو شوق وي، بيا تاسو محنت وکړئ، پۀ ښو کارونو کښې محنت وکړئ، پۀ دُنيا او پۀ اخرت کښې د کاميابۍ موندلو والا کارونو کښې محنت وکړئ۔ کله چې پۀ دې انداز کښې د اخرت د فِکر سره، د ښو ښو نيتونو سره، پۀ زړۀ کښې اِخلاص کيږدۍ او محنت وکړۍ نو اِنْ شَآءَ اللہُ الْکَرِیم! داسې کاميابي به نصيب شي چې صرف پۀ دُنيا کښې نۀ بلکې پۀ قبر او حشر کښې به هم پکار راځي۔

اِنعام هم ميلاؤ شو او سزا هم ميلاؤ شوه

يو ځل د خليفه هارون الرشيد دربار ته يو کَس راغلو او هغۀ د خپلو کمالاتو د ښودلو اجازت وغوښتو، هغۀ ته اجازت ورکړے شو، هغه پۀ  انګړ(صحن) کښې يوه ستن ودروله او لرې لاړو او په بله ستنه يـې پرې ګُزار اوکړو، دا ستن د ودرولےشوې ستنې پۀ سوري کښې ووتله۔ خلقو د هغۀ پۀ دې مهارت ليدلو هغۀ له ښۀ شاباسے ورکړو۔ خليفه هارون الرشيد هم دا تماشه وليدله، بيا يـې حکم وکړو: دې ځوان له دې 10 ديناره انعام ورکړے شي او ورسره دې 10 کوړې هم ووهلے شي۔

دا ډيره نا اشنا خبره وه، اِنعام هم ورکړے کيږي او سزا ورته هم اورولے کيږي۔ درباريانو ډير پۀ حيرانتيا سره د دې د وجهې پوښتنه وکړه نو خليفه ووئيل: اِنعام پۀ دې خبره چې دا ډير ذهين دے او دۀ د دې کمال ښودلو د پاره ښۀ محنت او مشق کړے دے خو دۀ خپل دماغ او محنت پۀ يو فضول څيز کښې لګولي دي، ځکه دا د سزا هم حقدار دے۔ ^([1])