چې اعلیٰ حضرت رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه عطا کړي ده، هغه دا ده چې مسلمانان د دوه قومي نظريې عملي تصوير جوړ شي، يعنې دوه قومي نظريه صرف دا نۀ ده چې مونږه پۀ تقريرونو او ليکلو کښې دا بيانوو، بلکې د دې مطلب دا دے چې مونږ د خپل انداز، کردار، سيرت، عمل او طريقو پۀ ذريعه باقاعده ثابت کړو چې مسلمان بدل وي او غير مسلمه بدل وي۔

يعنې مونږ پۀ هر کچ باندې ٭ نۀ پۀ جامو کښې ٭ نۀ پۀ شکل او صورت کښې ٭ نۀ پۀ طور طريقو کښې ٭ نۀ پۀ عِلم کښې ٭ نۀ پۀ جذبو کښې ٭ نۀ پۀ شوق کښې ٭ نۀ پۀ سوچونو او خيالونو کښې ٭ هُم پۀ هر سطح د غير مسلمو نقل نۀ کوو، هميشه پۀ خپل دِين باندې عمل کوو۔

مشهور حديثِ پاک دے: لَا ‌يُؤْمِنُ اَحَدُكُمْ ‌حَتَّى ‌يَكُونَ ‌هَوَاهُ ‌تَبَعًا ‌لِمَا ‌جِئْتُ بِهِ يعنې پۀ تاسو کښې څوک هم تر هٰغه وخته پورې مؤمِن نۀ شي کيدے، تر څو پورې چې د هغۀ خواهشات زما د راوړے شوي دِين تابِع نۀ شي۔^([1])

دا دے د کامِل مؤمِن شان، انسان جامې اخلي ٭ پيزار اخلي ٭ د وادۀ د پاره شاپِنګ کيږي ٭ په هيئر ډرېسر ويښتۀ جوړولو د پاره تلے وي ٭ د لوستلو او زده کولو د پاره کيرير پلاننګ کوي ٭ پۀ دُکان کښې ناست دے ٭ د معاشي ترقۍ خوبونه ويني، غرض که هر ساعت وي، هر حالت وي، هره موقع وي، خوشحالي وي او که غم، د يو مسلمان پۀ زړۀ کښې چې کله هم څۀ خواهش راځي، هٰغه خواهش هم د دِين تابِع پکار دے چې د دِين مخالف نۀ وي، چې دا مقام راشي نو هله به د کامِل مؤمِن کيدو مرتبه نصيب کيږي۔

خوږو او محترمو اِسلامي وروڼو! که مونږه خپله ترقي او کاميابي غواړو نو دا دوه خبرې   (1):  پۀ خپل مينځ کښې همدردي او خير خواهي (2): او پۀ مکمله توګه پۀ دِين باندې