ولاړ دے، هغوئي ووئيل: تۀ ولې نۀ ودريږې؟ ما ووئيل: زۀ خو معذوره يم، پۀ ښپو معذوره يم۔ هٰغه بزرګ زما مَټ کلک ونيوو او اوئې فرمائيل: راپاڅه۔۔۔!! تۀ بالکل ټيک يـې۔ هغوئي چې څنګه زۀ راپاڅولم نو زۀ ودريدم، لکه چې زما ښپې چرې هډو بيمارې نۀ وې۔ د نـمونځ نه پس ما هٰغه بزرګ ډير ولټولو خو هغۀ مې پيدا نۀ کړو۔ ^([1])  

میں ہوں عصیاں کا مریض اور تم طبیبِ عاصِیَاں

ہو      عطا      مجھ       کو       گناہوں      کی      دوا       داتا      پیا!! ^([2])

پۀ مُلّا جمال تَلوِي باندې کرم۔۔۔!!

يو نيک بزرګ تير شوے دے: مُلّا جَمال تَلوِي۔ د لاهور اوسيدونکے وو، هغوئي د داتا حُضُور رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه سره ډير عقيدت لرلو۔ 12 کاله پرله پسې د هغوئي معمول وو چې د داتا حُضُور رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه سلام ته به حاضريدو، که ګرمي به وه او که يخني، باران به وو او که طوفان، که هر څۀ به وو، پۀ څۀ نا څۀ طريقه به د داتا رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه دربار ته ضرور تللو، يو ځل داسې وشو چې مُلّا جمال تَلوِي سخت وږے شوے وو، پيسې ورسره هم نۀ وې، ډوډۍ هم چرته ميلاؤ نۀ شوه، پۀ دې حالت کښې يو باغ ته لاړو، د شاتوت وَنه وه، د هغې نه لاندې ودريدو، ناڅاپه څۀ ګوري چې پۀ ونه باندې د يو نُوراني مخ والا بزرګ ناست دے، فرمائي: ملّا جماله! شاتوت وخوره؟ پۀ دې وئيلو هغوئي ښاخ راښکته کړو، حالانکې دا د شاتوتانو موسم نۀ وو، بيا هم د هٰغه وَنې نه تازه پاخۀ شاتوتان راپريوتل۔ مُلا جمال تَلوِي وائي: زما يقين دے چې هٰغه بزرګ هُم داتا حُضُور رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه وو۔ ^([3])

آپ کی چشمِ کرم ہو جائے گر بدحال پر

دُور     ہو     غم      کی      ابھی      کالی      گھٹا       داتا        پیا^([4])