* امام محمد بن مسلم نحوي بيانوي: يوه ورځ مونږه د قرآن د اِعجازِ (يعنې د قرآنِ کريم د معجزه کيدلو) په باره کښې خبرې کولې، هلته يو فاضل شيخ هم موجود وو، هغۀ اووئيل: آخر په قرآنِ کريم کښې داسې څه خبره ده چې هيچا يـې هم مقابله اُونه کړے شوه، زۀ به صرف په 3 ورځو کښې د دې په مقابله کښې کلام اوليکم. نو هغۀ کاغذ، قلم ځان سره  واخستل او يو پاسني منزل ته لاړو. د 3 ورځو تيريدلو نه پس چې کله د کوټې دروازه برسيره کړے شوه نو خلقو اوليدل چې د هغۀ لاس په قلم وچ شوے وو (يعنې هغۀ د 3 ورځو سوچ او فکر کولو باوجود يوه کرښه هم نۀ وه ليکلې). ^([1])

* حضرت ابوذر غفاري رَضِیَ اللہُ عنہ مشهور صحابي رسول دے، د هغوئي رَضِىَ  الله  عَـنْهُ يو ورور ډير لوئي شاعر او ماهر عربي دان وو، حضرت ابوذر غفاري رَضِیَ اللہُ عنہ فرمائي: يو ځل زما هغه ورور مکې مکرمې ته لاړو، ډير وخت پس چې کله واپس راغلو نو ما ترينه د حال احوال تپوس کړو نو هغۀ اووئيل: زۀ په مکه مکرمه کښې د يو کس سره ميلاو شوم، هغه دا دعویٰ کوي چې هغه د  الله  رسول دے. حضرت ابوذر رَضِیَ اللہُ عنہ فرمائِي: ما ترينه تپوس وکړو چې خلق د هغۀ په باره کښې څه وائي؟ ويـې وئيل: خلق وائي چې دا شاعر دے، کاهن دے، جادوګر دے. بيا زما ورور اووئيل: په  الله  پاک مې دې قسم وي! ما د کاهنانو [فالګرو] کلام اوريدلے دے، دا کلام (يعنې قرآنِ مجيد) د کاهنانو په شان نۀ دے. ما د دغه کلام د شعر د ټولو قِسمونو سره هُم موازنه وکړه، خو هغه کلام شعر هم نه دے. پۀ  الله  پاک مې دې قسم وي! هغه رښتينے نبي دے او کافران بې شکه دروغژن دي.

حضرت ابوذر غفاري رَضِیَ اللہُ عنہ د خپل ورور د دې خبرو نه متاثره شو، لاړو مکې مکرمې ته اورسيدو او کلمه اُووئيله او اسلام يـې قبول کړو. ^([2])