دا يو مثال دے ^([1]) پۀ مونږ کښې دې هر يو کَس دا مثال مخې ته کيږدي او لږې سترګې دې پټې کړي او د خپل ځان پۀ باره کښې دې سوچ وکړي، مثلاً چې مونږه سوچ وکړو چې مونږه بوډاګان شوي يو، اوس زمونږ پۀ مَټو کښې د مخکښې پۀ شان طاقت نۀ دے پاتې، اوس د ډير محنت والا کار نشو کولے، پۀ دې حالت کښې واړه واړه ماشومان هم دي، هغوئي ګټه نشي کولے، محنت مزدوري نشي کولے، د هٰغه ماشومانو ګټه وَټه صرف زمونږ پۀ لاس وي، زمونږه يو دُکان دے، د هغې نه امدن راځي، ټولې خرچې د هغې نه پوره کيږي، د ګټې بله څۀ ذريعه نشته، سيل مين (Sale Man) راځي او مال راکوي، مونږه پۀ ارام ناست يو او مال خرڅوو، د ژوند نظام روان دے، ناڅاپه يوه شپه پۀ هٰغه دُکان کښې وور ولګي، ټول سامان وسوزي اِيره شي، آه! د ژوند هم يوه اَسره وه، هغه هم پاتې نۀ شوه۔

اوس به پۀ دې حالت کښې مونږ ته څنګه خفګان رارسي؟ څومره سخت تکليف به وي؟ هر وخت به د وړو وړو ماشومانو خيال ذِهن ته راځي، هر وخت به تکليف وي، پۀ سينه کښې به د غمونو سمندر پۀ موجونو وي، اوښکي به بهيږي، څومره غټ غم به وي؟ بيا دا سوچ لږ د اخرت طرف ته واړوئ! مونږه پۀ دُنيا کښې ډير کلونه تير کړل، ټول عمر مو نـمونځونه وکړه، روژې مو ونيولې، صدقه او خيرات مو وکړو، اشراق او څاخت او اوابين به مو هم پۀ پابندۍ سره کول، تهجد مو هم چرته نۀ وو پريښودي، نفلي حجونه مو هم وکړه، عمرې مو هم وکړې، پۀ نيکو پسې مو نيکۍ وکړې، ځان راته ډير نيک ښکاريدو، اعمال نامه مو د نيکو نه ډکه ګڼله، ناڅاپه د مرګ فرښته راغله، رُوح يـې قبض کړو، غوغا انګوله شوه، څومره نيک انسان وو، د دُنيا نه لاړو، هر يو کَس غمژن دے، چغې سوري دي، اخر مونږ ته کفن واغوستے شو، جنازه مو وکړے شوه، آه! بيا مونږ تيارۀ قبر ته کوز کړے شو او يواځې يـې پريښودو او خلق غمژن، پۀ تعريفونو کولو، زمونږه پۀ نيکو