د آيت مبارک نه ميلاؤيدونکي سبقونه

خوږو او محترمو اسلامي وروڼو! مونږه د دې دوه قرآني آيتونو د اوريدلو او په دې د پوهه کيدلو کوشش اوکړو، د دې مبارکو آيتونو نه مونږ ته د ډيرو خبرو معلومات حاصليږي.

(1):ښه کار ښه او بد کار بد ګڼل پکار دي!

د ټولو نه وړومبۍ او ډيره ضروري خبره خو دا د زدکړې د پاره ميلاؤ شوه چې مونږ له هميشه حقيقت خوښوونکي اوسيدل پکار دي، زما پۀ دماغو کښې څۀ روان دي، زما سوچ، زما نظريه څۀ ده، دا خبره اهمه نۀ ده، اهم دا دي چې اصلي حقيقت څۀ دے؟ مونږه د زمکي د حقيقتونو (Ground Reality نه انکار نشو کولے۔ دا د منافقانو عيب وو، دوئي  به د زمکي د حقيقتونو(Ground Reality نه انکار کولو، دوئي به چې څۀ کول، د هغې سره څۀ کيدل؟ فساد به خوريدلو خو منافقانو څۀ ګڼله؟ چې مونږ خو فساد ختموو۔

دا لوئي عيب دے، دې ته جَهلِ مُرَکَّب  وئيلے شي(يعنې نۀ خو پخپله پوهيدل او نۀ يې دا منل چي مونږه نه پوهېږو)۔ جهالت پخپله يو عيب دے، بيا پۀ دې کښې نورې درجې هم وي: (1): يو وي: جَهلِ مُطلَق: يعنې داسې انسان کوم چې جاهل وي او هغۀ خپل ځان جاهل هم ګڼي، داسې کَس د خپلې اصلاح کوشش کوي، پۀ پوهه کولو د هدايت لار ته راځي، کله چې هغۀ ته د خپل جهالت اِحساس وشي نو د عِلم دِين د زده کولو کوشش شروع کړي، ځان عالِم نۀ ګڼي او خطاګانې نۀ کوي (2): او دويم وي: جَهلِ مُرَکَّب: يعنې هٰغه کَس کوم چې جاهل دے خو ځان عالِم ګڼي، دا ډير لوئي عيب دے، ظاهره ده چې کله انسان  خپل عيب هنر وګڼي نو د هغۀ پوهه کول، د هغۀ هدايت قبلول ډير ګران شي۔ دا د کافرانو صفت دے چې هغوئي خپل خراب کارونه ښه ګڼي۔ الله پاک پۀ قرآنِ کريم کښې فرمائي:

زُیِّنَ لَہُمْ سُوْٓ ءُ  اَعْمَالِہِمْ ؕ

 (پارہ:10، سورۀ توبه:37)

ترجمهٴ کنزُ العِرفان:  د هغوئي بد کارونه د هغوئي د پاره ښائسته کړے شو۔