Book Name:اِنَّا لِلّٰہ Parhnay Ki Barkatein
طلحه انصاري رَضِىَ اللهُ عَـنْهُ پينځه واړه لمُونځونه په جُمات کښې د جَمعې سره ادا کول، د مکي مدني تاجدار صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَاٰلِهٖ وَسَلَّم په درس کښې به ئې شرکت کولو، قرآنِ کريم به ئې زده کولو، حديثونه به ئې په پابندئ سره اوريدل، غرض دا چې د ځوي د بيماريدو او د هغه د غم باوجود د هغوئي په ديني مصروفياتو کښې هيڅ کمے رانغلے.
يو ځل حضرت ابو طلحه انصاري رَضِىَ اللهُ عَـنْهُ په جُمات کښې وو چې د هغوئي ځوي حضرت ابو عُمَير رَضِىَ اللهُ عَـنْهُ وفات شو.[1]
اوس د مور يو بے مثاله صبر ته اوګورئ! حضرت اُمِّ سُليم رَضِىَ اللهُ عَـنْها ځوي په يوه کمره کښې سملولو، [2] د پاسه ئې پرې څادر واچولو او کور والؤ ته ئې اووئيل چې څوک دې هم د ده پلار حضرت ابو طلحه رَضِىَ اللهُ عَـنْهُ د ده د وفات کيدو نه نۀ خبروي، د دې نه به ئې زه پخپله خبرووم.[3] د شپې حضرت ابو طلحه رَضِىَ اللهُ عَـنْهُ کور ته راغلے، د ځوي د طبيعت پوښتنه ئې اوکړه نو حضرت اُمِّ سُليم رَضِىَ اللهُ عَـنْها اووئيل: طبيعت ئې ښه دے، د کله نه چې