يعنې مسلمانان کوم چې د غلامئ په جرنده دَل کيږي، مسلمانان کوم چې د تنزلئ ښکار دي، په اصل کښې د دې وجه دا ده چې دوئي د خپلو اسلافو لاره پريښودې ده، نورو قومونو ته ئې سترګې نيولې دي. خو رښتيا دا دي چې مسلمان اُمت په خپل ترکيب، خپل مزاج کښې د نورو ټولو قومونو نه بدل دے، ځکه * که چرې مسلمان ترقي کول غواړي نو دوئي ته به د اسلافو سره خپل نسبت قائمول وي * مسلمان ته دا نه دي کتل پکار چې په فلانکي ملک کښې څه کيږي، مسلمان له دې ته کتل پکار دي چې غوثِ پاک رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه به څنګه ژوند تيرولو * مسلمان له  دې ته نه دي کتل پکار چې نن په دنيا  کښې کوم ټرينډ چليږي، مسلمان له دې ته کتل دي چې داتا حُضور، خواجۀ اجمير،  اعلیٰ حضرت وغيره اوليائے کرامو، د الله پاک نيکانو بندګانو به څنګه ژوند تيرولو. غرض، مسلمانانو چې کله هم ترقي کړې ده، د خپلو اسلافو په لاره تللو کښې ئې کړې ده او بيا د پاره چې به کله هم ترقي کوي، د خپلو اسلافو په لاره تللو به ئې کوي. د دې نه علاوه زمونږ سره د ترقئ او کاميابئ بله هيڅ لار نشته. ځکه نن د دې خبرې ډير ضرورت دے چې مونږه خپل اسلاف خپل آئيډيل جوړ کړو، د هغوئي په سيرت باندې د تللو، د هغوئي په شان د ژوند تيرولو، د هغوئي په شان د جوړيدو ډير خواهش په خپل زړه کښې پيدا کړو، زمونږ په زړه او دماغو کښې هر وخت بس يو ارمان پکار دے چې ما ته د الله پاک د نيکانو بندګانو په شان جوړيدل دي. که چرې دا ښکلے ارمان زمونږ نصيب شي نو يقين اوکړئ! زمونږه دنيا به هم ښه شي او په آخرت کښې به مو هم بيړئ پورې اُوځي، اِنْ شَآءَ اللہُ الْکَرِیم!