صحتمند ٿي ويا آهن. هڪ ڏاچي ته تمام گهڻي صحتمند هئي، ان ۾ کير به تمام گهڻو لٿل هيو، هي ڏسي ڪري ان شڪر مان مٿو جهڪائي ڇڏيو. پوءِ اچانڪ ان کي سيپاري: 4 سورت آل عمران جي هي آيتِ ڪريمه ياد آئي:

لَنۡ تَنَالُوا الۡبِرَّ حَتّٰی تُنۡفِقُوۡا مِمَّا تُحِبُّوۡنَ ۬ؕ  (پارہ:4،سورۂ آلِ عمران:92)

ترجموڪنزالعرفان:  توهان هرگز ڀلائي کي حاصل نه ڪري سگهندؤ جيسيتائين خدا جي راھ ۾ پنهنجي پياري شيءِ خرچ نه ڪيو.

 ان فيصلو ڪيو ته هن ڏاچي ۽ سندس ٻچي کي خدا جي راھ ۾ صدقو ڪندس. جيئن ته پنهنجي هن فيصلي کي عملي جامو پارائڻ جي لاءِ ان ڏاچي ۽ ٻچي کي ساڻ ڪري پنهنجي پاڙيواري جي گهر ۾ پهتو، هي پاڙيسري انتهائي غريب شخص هيو، ان جون 7 ڌيئرون هيو، اِبن جُدعان دروازو وڄايو، پاڙيسري ٻاهر نڪتو اِبن جُدعان ڏاچي جي مهار پاڙيسري جي هٿ ۾ ڏيندي چيو: ڀاءَ! هي رکو...!! هي منهنجي طرف کان تحفو آهي. پاڙيسري جو چهرو خوشي مان چمڪي پيو، يقيناً ان دل ئي دل ۾ تمام گهڻيون دعائون به ڏنيون هونديون. اِبن جُدعان ڏاچي صدقو ڪري گهر واپس آيو، ڏينهن گذرندا ويا، بهار جي موسم ختم ٿي، گرمي جي موسم اچي وئي، وڻن جا پن ڇڻي ويا، گرمي زور پڪڙڻ شروع ڪيو، صحراء ۾ پاڻي جي قلت ٿي وئي، ماڻهو پاڻي جي هڪ هڪ ڍڪ جي لاءِ ترسڻ لڳا. هن حالت ۾ هڪ ڏينهن اِبن جُدعان پنهنجي پٽن کي ساڻ وٺي پاڻي جي تلاش ۾ نڪري پيو، تمام پري ڪٿي انهن کي زمين جي تھ ۾ هڪ غار نظر آيو، اِبن جُدعا اندازو لڳايو ته ضرور هتي پاڻي هوندو، جيئن ته ان پنهنجي پٽن کي ٻاهر بيهاريو، پاڻ غار ۾ اندر لٿو، اُميد ته هئي ته پاڻي ملندو پر هتي پاڻي نه بلڪه گَپ هئي، اِبن جُدعان انهيءَ گَپ ۾ ڦاسي پيو، پٽ ٻاهر بيهي انتظار ڪري رهيا هئا ته ڪڏهن ٿو بابو اچي، جڏهن ڪافي وقت