اودس اوکړي او دوه رکعته لمُونځ ادا کړي او بيا د الله پاک نه معافي اوغواړي نو الله پاک د هغه بخښنه کوي. بيا هغوئي صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَاٰلِهٖ وَسَلَّم دا آيت تلاوت اوفرمائيلو:^[1]

وَ الَّذِیۡنَ  اِذَا فَعَلُوۡا فَاحِشَۃً اَوۡ ظَلَمُوۡۤا اَنۡفُسَہُمۡ ذَکَرُوا اللّٰہَ فَاسۡتَغۡفَرُوۡا لِذُنُوۡبِہِمۡ ۪   وَ مَنۡ یَّغۡفِرُ الذُّنُوۡبَ اِلَّا اللّٰہُ ۪   وَ لَمۡ یُصِرُّوۡا عَلٰی مَا فَعَلُوۡا وَ ہُمۡ یَعۡلَمُوۡنَ (۱۳۵)  (پارہ:4 ، سورۂ آلِ عمران:135)

[مفهوم] ترجَمۀ کنزُ العرفان: او هغه خلق چې کله څه بے حيائې اوكړي يا په خپلو ځانونو باندې ظلم اوکړي نو الله ياد کړي او د خپلو ګناهونو معافي اوغواړي او د الله نه علاوه څوک ګناهونه معاف کولے شي او دا خلق دې قصداً په خپلو بدو اعمالو باندې اصرار نه اونكړي.

شيخِ طريقت، اميرِ اهلِسُنَّت حضرت علّامه مولانا ابو بلال محمد الياس عطّار قادري رضوي دَامَتْ بَرَکَاتُہُمُ الْعَالِیَه  په خپل کتاب مدني پنج سوره کښې فرمائي: د توبے کولو طريقه دا ده چې کومه ګناه اوشوه خاص د هغې ګناه د ذِکر کولو سره د زړه د بيزارئ او بيا د پاره دې د هغې ګناه نه د بچ کيدو لوظ اوکړي او توبه دې کړي. مثلاً دروغ ئې اووئيل، نو د الله پاک په بارګاه کښې دې عرض اوکړي، يا الله پاکه! ما چې دا کوم دروغ اووئيل د دې نه توبه کووم او بيا به دروغ نه وايم. د توبے په وخت دې په زړه کښې نفرت وي او بيا به نه وايم وئيلو په وخت دې په زړه کښې دا اراده هم وي څه چې وايم هم داسې به کووم بيا توبه ده. كه د بنده حق ئې وهلے وي نو د توبه كولو سره سره د هٰغه بنده نه مُعافي اخستل هم ضروري دي.^[2]