ڏني وئي، ان پاڻ رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه کي گهرائي ڪري پڇيو: اي ابو حفص (عمر بن عبدُ العزيز)! اوهان ڇو روئي رهيا آهيو؟ حضرت عمر بن عبدُ العزيز رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه آخرت جي فڪر سان ڀَريل، نصيحت ڀَريو جواب ڏنو، فرمايائون: مون کي قيامت جو ڏينهن ياد اچي ويو. ڏسو! (توهان سڀني خيما پهريان کان ئي موڪليا هئا، توهان ايندي ئي پنهنجي پنهنجي خيمي ۾ هليا ويا پر) مون گهران ڪا شيءِ اڳتي نه موڪلي هئي، ان ڪري مون کي هتي ڪجھ نه مليو، قيامت ۾ به اهو ئي حال هوندو، جنهن جيڪو ڪجھ اڳتي موڪليو هوندو، ان کي اهوئي ملندو. (سیرۃ عمر بن عبد العزیز لابن عبد الحکم،صفحہ:27)

ہائے حُسنِ عمل نہیں پلّے                                          حَشْر میں میرا ہو گا کیا یَارَبّ!

آہ! طُغیانیاں گناہوں کی                                             پار نیّا مِری لگا یارَبّ!

گرمی حَشْر، پیاس کی شِدَّت                                          جامِ کوثَر مجھے پِلا یارَبّ!

خوف دوزخ کا آہ! رحمت ہو                                       خاکِ طیبہ کا واسطہ یارَبّ!

میرا نازُک بدن جہنّم سے                                             از طفیلِ رضا بچا یارَبّ!

کر دے جنّت میں تُو جَوار اُن کا اپنے  عطّار  کو  عطا  یارَبّ!

(وسائلِ بخشش،صفحہ:79 تا 81 ملتقطًا۔)

صَلُّو ْا عَلَي الْحَبيب!                                                                                              صَلَّي الله عَلٰي مُحَمَّد

منهنجو حشر ۾ ڇا ٿيندو يا الٰهي!

اي عاشقانِ رسول! واقعي حقيقت اها ئي آهي. هيءَ دنيا اسان جو هميشه رهڻ وارو ٺڪاڻو ناهي. دنيا آخرت جي پوک آهي. هتي اسان جيڪو پوکينداسين، اهو ئي آخرت ۾ لُڻنداسين. هاءِ! عنقريب اهو وقت بس اچڻ وارو ئي آهي، جڏهن حضرت عزرائيل عَلَيهِ السَّلَام تشريف کڻي ايندا، اسان لک ڪوششون ڪيون،