کربلا په انتظار کښې تير کړو، آخركار د کربلا په ميدان کښې د خپل نيکه، رحمتِ عالَم، محمَّد مصطفٰـى صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَاٰلِهٖ وَسَلَّم په دين ځان قربانولو سره ډير په عِزَّت او شان سره شهادت قبول كړو.

گھر لُٹانا  جان دینا،  کوئی  تم  سے  سیکھ  جائے        جانِ  عالَم  ہو  فِدا  اے  خاندانِ  اَہْلِ  بیت^[1]

      (3) غير مسلمه مُفَکِّر دريمه خبره اوکړه چې څوک د کاميابئ طلب ګار دے، د هغه د پاره ضروري ده چې هغه د سوچ او پوهې صلاحيت لري، که په هغه هر څومره سخت وخت ولې رانشي، هغه د خپل سوچ او پوهې صلاحيت څړيدو ته پرې نه ګږدي، هر وخت، په هر حال کښې د سوچ او پوهې سره د بهترو نه بهتره فيصله اوکړي. دا يو ډير مشكل او ګران کار وي، دلته چې څوک وفات شي نو د هغوئي کور والؤ، مور و پلار ته ډير په احتياط سره خبر ورکول وي چې هسې نه ناڅاپه د غم خبر اوريدو سره ئې هوش لاړ نشي خو قربان شم! د امام حُسين رَضِىَ اللهُ عَـنْهُ د هِمَّت او حوصلے څومره ښه شان دے....!! هغوئي د حضرت علي اصغر رَضِىَ اللهُ عَـنْهُ شهيد کړے شوے وجود مبارک په خپلو لاسونو راپورته کوي، ورور، وريرونه، خوريونه، 72 کَسان د کربلا په ميدان کښې د امامِ حسين رَضِىَ اللهُ عَـنْهُ مخامخ شهيدان کيږي، هغوئي پخپله د هغوئي شهيد شوي وجودونه په