Book Name:Musalman Ki Izzat Kijiye
حكيمُ الاُمَّت حضرت مفتی احمد یار خان نعيمي رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه د دې حديثِ پاك په شرح كښې ليكي: يو مسلمان دې د بل مسلمان مال د هغه د اِجازت نه بغير نه اخلي، نه دې د چا بے عِزَّتي کوي، يو مسلمان دې په ناحقه او ظلم نه وژني، چې دا ټول سخت جُرمونه دي.[1]
مفتـي صاحب په يو بل ځائ كښې ليكي: مسلمان خو نه په زړه كښې سپك اوګنړئ! نه ئې په سپكو ټكو را اوبلئ! نه ئې په ناكاره (غلطو) نومونو ياد كړئ! نه ور پورې اوخاندئ! نن په مونږه كښې دا عيبونه ډير دي، د پيشے، نسبونو، يا غريبئ او تنګدستئ په وجه مسلمان ورور حقير (کمتر، سپک) ګنړو چې هغه پنجابے دے، هغه بنګالے دے، هغه سندهے دے، هغه پښتون دے، اسلام دا ټول فرق ختم كړے دے، د شاتو مچـئ د مختلفو ګلونو نه رس اخلي نو د هغې نوم شات جوړيږي. داسې چې كله مونږه د خوږ آقا صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَاٰلِهٖ وَسَلَّم لمَن مباركه اونيوله نو ټول مسلمانان يو شو، حبشي وي او که رُومي.[2]
دامنِ مصطفٰے سے جو لپٹا یگانہ ہوگیا جس کے حضور ہوگئے اس کا زمانہ ہوگیا