به اعلٰـى حضرت (رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه) تشريف راوړي، د لمَانځه نه پس ورته عرض اوكړه چې زه د تجديدِ بيعت د پاره حاضر شوے يم. زمونږ خبره اوريدو سره هغه ځلمے په قلاره شو. مونږه لا خبرې كولے چې اعلٰـى حضرت رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه د معمول خلاف د خپلې كوټے نه بهَرته تشريف راوړو او هغه ځلمي ته ئې اوفرمائيل: تاسو څنګه راغلئ؟ د اعلٰـى حضرت (رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه) دې الفاظو اوريدو سره مونږه حيرانه شو، ځكه چې د هغوئي عادتِ مباركه دا وو چې كله به څوك راغے نو هغوئي به ترې تپوس كولو: تاسو څنګه تكليف اوفرمائيلو؟ (يعني د اعلٰـى حضرت رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه د عادت خلاف د هٰغه ځلمي نه داسې پوښتنه كول چې تاسو څنګه راغلئ؟ د دې وينا نه معلوميدل چې هغوئي د دې ځلمي نه سخت ناراضه دے).

     خىر! په هغه ځلمي باندې غم غالب وو، هغه د اعلٰـى حضرت رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه په دې سُوال باندې په ژړا شو او څه جواب ئې ورنكړو. لږ ساعت پس اعلٰـى حضرت رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه اوفرمائيل: په ژړا كار نه كيږي، مطلب بيان كړه! د دې فرمائيلو نه پس هغه ځلمي ټوله واقعه بيان كړه. اعلٰـى حضرت رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه د هغه ټوله قِصّه واوريدله او اوئې فرمائيل: زما خوا له څه له راغلے ئې؟ هغه ځلمے بيا په ژړا شو، د غم د غلبے په وجه ئې دومره همَّت نه لرلو چې د تجديدِ بيعت د پاره ئې عرض كړے وے. خىر!