گر جہاں میں سو برس تُو جِی بھی لے       قبر میں تنہا قیامت تک رہے

جب فرشتہ موت کا چھا جائے گا        پھر بچا تجھ کو نہ کوئی پائے گا

موت آئی پہلواں بھی چل دئیے        خوبصُورت نوجواں بھی چل دئیے

دُنیا میں رِہ جائے گا یہ دبدبہ           زور تیرا خاک میں مل جائے گا

کھلکھلا کر ہنس رہا ہے بےخبر         قبر میں روئے گا چیخیں مار کر

کر لے توبہ ربّ کی رحمت ہے بڑی      قبر میں ورنہ سزا ہو گی کڑی

هڪ بادشاه جو عبرتناڪ واقعو

حضرت وهب بن مُنَبّه رَحْمَةُ اللهِ عَلَيۡه فرمائن ٿا: هڪ بادشاھ هو، الله پاڪ ان کي گھڻين نعمتن سان نوازيو هو، تمام وڏي سلطنت هئي، شاهي زِندگي وڏي مزي سان گذري رهي هئي، هڪ ڏينهن بادشاھ سلامت پنهنجي سلطنت جو دَورو ڪرڻ جو ارادو ڪيو۔ تياريون شروع ٿيون، بادشاھ سلامت جي لاءِ ڪپڙا حاضِر ڪيا ويا، بادشاھ هڪ سُوٽ ڏٺو، پسند نه آيو، ٻيو ڏٺو، اهو به پسند نه آيو، سوين لباس ڏٺا، آخر انهن مان هڪ سُوٽ پسند آيو، بادشاھ سلامت اهو سُوٽ پاتو۔ وري سواري جي لاءِ گھوڙا حاضِر ڪيا ويا، بادشاھ سلامت سوين گھوڙن مان پنهنجي مرضي جو هڪ گھوڙو پسند ڪيو، پوءِ لشڪر حاضِر ٿيو، وڏي شان ۽ شوڪت سان بادشاھ سلامت سفر تي روانو ٿيو۔ اهڙا ٺَٺَ...!! ايڏو شان و شوڪت (ڏسي)...! بادشاھ سلامت غرور ۾ مبتلا ٿي ويو، تڪبر اچي ويو، هاڻي بادشاھ سلامت تڪبر جي نشي ۾ بدمست پنهنجي سلطنت جو دورو ڪري رهيو هو، غرور ۽ تڪبر جي ڪري ماڻهن ڏانهن ڏسڻ به پسند نه هو۔

انهيء غرور ۾ سَفر جاري هو ته هڪ غريب شخص بادشاھ جي سامهون آيو، پُراڻا ڪپڙا، ظاهري حال به سٺو نه هو، ان شخص بادشاھ کي سلام ڪيو.