جدا جدا وي، خو چې كله دا جرړې بوټي را يو ځائے شي نو په ښه انداز كښې د مرض مقابله كوي او هغه مرض مكمل ختم كړي. دغه شان لمُونځ هم لکه يو علاج دے او دا علاج مُعاشره د بدئ د مرضونو نه، د بےحيائې د مرضونونو نه او زړه ته د غفلت د مرض نه شِفا وركوي او د الله پاك قُرب وركوي، زړه صفا كوي او مونږه نيك انسانان جوړوي خو چې كله انسان يواځې لمُونځ ادا كوي نو هغه د دې ټولو مرضونو صحيح مُقابَله نه شي كولے، نفس ئې هُم دوكه كوي، شيطان هُم ورته وسوسے ور اچوي او په لمَانځه كښې خلل پيدا كوي، او كه دا بنده جَمعې سره لمُونځ ادا كوي نو په جَمعه كښې به د الله پاك يو مقبول بنده وي، څوک داسې بنده به پکښې وي چې هغه ته به د خُشُوع و خُضُوع نِعمَت نصيب شوے وي، په چا كښې به عاجزي او انكساري زياته وي، څوك به د الله ډيره ويره لرونكے وي، څوك به زيات زُهد و تقوٰى والا وي، دغسې دا ټول كيفيات چې را يو ځائے شي نو د يو معجون په شان شکل اختيار كړي، بيا چې كوم لمُونځ د داسې كيفياتو سره ادا شوے وي، هغه به مُعاشره د بيمارو نه مكمله پاكه كړي او د بنده زړه به د دُنياوي خواهشاتو، بدئ او بےحيائې، غفلت او نورو باطني مرضونو نه پاك كړي. ^([1]) حديثِ پاك كښې دي: اَلشَّیْطَانُ مَعَ الْوَاحِد وَ مِنَ الْاِثْنَیْنِ اَبْعَد يعني شيطان د يو سره وي او چې كله دوه شي نو د هغوئي نه لرې اوسي. ^([2])  په يو حديثِ پاك كښې دي: څوك چې د الله [د رضا] د پاره 40 ورځې تكبيرِ اولٰى سره د جَمعې لمُونځ ادا كړي، د هغه د پاره به دوه آزادئ اوليكلے شي. يوه آزادي د اور (يعني جَهَنَّم) نه او بله آزادي د نِفاق [يعني مُنافقت] نه. ^([3])