اي ڪاش! اسان کي به روزانه قرآنِ پاڪ پڙھڻ جي سعادت ملي وڃي، اي ڪاش! آيتن سڳورين ۾ غوروفڪر جي برڪت سان خوفِ خدا نصيب ٿي وڃي ها، اي ڪاش! اسان جي دلين تان غفلت جو پردو هٽي وڃي ها، اي ڪاش! بُري خاتِمي جو خوف ۽ هميشه پنهنجي پروردگار عَزَّوَجَلَّ جي ناراضگي جو فڪر لڳل رهي ها، پر افسوس صد افسوس! اسان کي ان جو ڪو احساس ئي نه آهي، اسان پنهنجو ننڍپڻ، جواني ۽ پوڙهائپ ڪيترو وڏو عرصو دُنيا جي فضول ڪمن ۾ وڃائي چڪا آهيون، ڇا ان دوران اسان پنهنجي دل ۾ ڪڏهن خوفِ خُدامحسوس ڪيو؟ ڇا ڪڏهن اسان جي اکين مان خوفِ اِلٰهي جي ڪري لڙڪ نڪتا؟ ڇا ڪڏهن ڪنهن گناه جي لاء اٿندڙ قدم ان جي نتيجي ۾ ملڻ واري سزا جو سوچي واپس ٿيا؟ ڇا ڪڏهن رَبّ تعاليٰ جي ناراضگي جو سوچي اسان کي گُناهن کان نفرت محسوس ٿي؟

  جيڪڏهن جواب ها ۾ هجي ته سوچيو ته جيڪڏهن اسان انهن ڪيفِيتن کي محسوس به ڪيو ته ڇا خوفِ خدا عَزَّوَجَلَّ جي عملي تقاضن تي عمل پَيرَا ٿيڻ جي سَعَادَت حاصل ڪئي يا مَحض ان ڪيفِيتن کي