وَیَدَہُ الَّتِیْ یَبْطِشُ بِہَا د هغه لاس جوړ شم ، چې په هغي هغه نيول كوي ، وَرِجْلَہُ الَّتِیْ یَمْشِیْ بِہَا او د هغه ښپې جوړ شم چې په هغې هغه تلل كوي ، ^([1])  او په يو روايت كښې دي : وَفُؤَادَہُ الَّذِیْ یَعْقِلُ بِہٖ زه د هغه زړه جوړ شم چې په هغې هغه سوچ كوي ، وَ لِسَانَہُ الَّذِیْ یَتَکَلَّمُ بِہٖ  او د هغه ژبه جوړ شم چې په هغې خبرې كوي ، اِنْ دَعَانِیْ اَجَبْتُہٗ كه هغه بنده زما نه دُعا اوغواړي نو زه د هغه دُعا پورا كووم ، وَاِنْ سَاَلَنِیْ اَعْطَیْتُہٗ او كه زما محبوب بنده زما نه د څه څيز سوال اوكړي نو زه ئې ورته عطا كووم. ^([2])

     اے عاشقانِ رسول! د دې حديثِ پاك مطلب دا نه دے چې مَعَاذَ الله الله پاک ګنې د بنده په بدن کښې حلُول [يعني شامليدل] کوي ، نه ، نه ، داسې هيڅ كله نه ده ، د حديثِ پاك يو مطلب كوم چې عُلمائے كرامو بيان كړے دے ، هغه دا دے چې كله الله پاك د بنده سره محبت كوي نو هغه ته خپل قُرب [يعنې نزديکت] عطا كوي ، تر دې چې بنده د “ فَنَا فِـى الله “ درجے ته اورسي ، بيا د هغه په اندامونو كښې خدائي طاقت راشي ، هغه داسې كارونه كوي چې هغې ته عقل نه رسي ، هغه بنده د الله پاك د صِفَاتو مَظهَر [يعنې ښكاره نښه] جوړ شي ، بيا د هٰغه بنده دا شان شي چې * ليدل خو په خپلو سترګو كوي خو د هغه په سترګو كښې د الله نور جلوه ګر وي ، لِهٰذا هغه نِزدې هم ويني او لرې هم ويني ، ښكاره هم ويني او پټ هم ويني ، * بنده اوريدل خو په خپلو غوږونو كوي خو د هغه اوريدل د الله پاك د صِفَت “ سَمِيْع “ مظهر شي ، يعنې هغه د لرې نه هم اوري او د نِزدې نه هم اوري ، * دغه شان هغه نيول په خپلو لاسونو كوي خو د هغه نيول د الله پاك د صِفَت “ بَـطْـش “ (يعنې ګرِفت كولو د صِفَت) مَظهر جوړ شي ، يعنې د هغه په لاسو