ڪپھ مان ڪڍيو وڃي ته ڪپھ جا ذرڙا به ان سان گڏ ضرور ايندا۔^[1]

حُجَّةُ الاِسلَام امام محمد بن محمد غزالي رَحۡمَةُ اللهِ عَلَيۡه فرمائن ٿا: سڪرات جي تڪليف سڌو سنئون رُوح تي حملو ڪندي آهي، پوءِ اها تڪليف سڄي بدن ۾ ڦھلجي ويندي آهي، هر هر رڳ مان، هر هر جوڙ مان، هر هر وار جي جڙ مان ۽ مٿي کان پيرن تائين کل جي هر حصي مان رُوح ڇڪي ڪڍيو ويندو آهي، نه پڇيو اها ڪيتري سخت تڪليف آهي؟ بزرگن ته ايستائين فرمايو جو موت جي تڪليف تلوار جي وار کان، آريءَ جي چيرڻ کان ۽ قينچي جي ڪٽڻ کان به وڌيڪ سخت آهي۔^[2] امامِ اَوزاعِي رَحۡمَةُ اللهِ عَلَيۡه فرمائن ٿا: اسان وٽ هي ڳالھ پهتي آهي ته قيامت اچڻ تائين مردو موت جون تڪليفون محسوس ڪندو آهي.^[3] الامان والحفيظ! الامان والحفيظ!

بوقتِ نزع آقا! ہو نہ جاؤں کہیں برباد                            مِرا اِیْمان رکھ لینا سلامت یارسولَ اللہ

شَدائد نَزع کے کیسے سَہوں گا یارسولَ اللہ                       اندھیری قبر میں کیسے رہوں گا یارسولَ اللہ

ترے رَبّ کی قسم! میں لائقِ نارِ جہنّم ہوں                      بچا سکتی ہے بَس تیری شفاعت یارَسُول اللہ

فَسادِ نفسِ ظالم سے بچالو ازپئے شَیخَین                            کر وشیطان سے میری حفاظت یارسولَ اللہ^([4])

افسوس! اي عاشقانِ رسول! خبر ناهي ان وقت اسان جو ڇا ٿيندو! موت لمحو به لمحو ويجھو اچي رهيو آهي، قبر جي منزل ڏانهن برابر اڳتي سفر جاري آهي، تصور ڪريو ته اسان ڄڻ وڏي احتياط سان ايمان کي بحفاظت سيني سان سانڍي رکيو آهي، هڪ پاسي نفسِ اَمّاره ايمان